Но в бурята ще бъдем пак със тебе, народе мой…“ Той искаше толкова малко. Искаше само да гледа звездите, да слуша как пеят моторите, да знае, че някой в света е щастлив. А нима туй е малко? Той искаше толкова малко. Искаше само да бъде потребен и предан да бъде на людете, които се трудят за черния хляб. А нима туй е малко? Той искаше толкова малко. Искаше само да диша, да чувства как пролет се втурва в гърдите му и как го обхваща нестихващ копнеж. А нима туй е малко? Той искаше толкова малко. Искаше само два стиха да каже и с тях да надзърне в грядущето, и да не изтръпне дори пред смъртта. И успя! И нима туй е малко?